Rozdział 14. - Całą noc

  

   - Ty pierwszy. – Powiedziałam szybko. Wolę znać jego punkt widzenia na to wszystko zanim wygłupię się i powiem dwa słowa za dużo.

- Okej. Jeśli chcesz znać prawdę to ją dostaniesz. Dla mnie to była tylko i wyłącznie zabawa. Czysta przyjemność. Zresztą jeśli przed tobą stoi prawie naga dziewczyna, w szczególności taka jak ty to naprawdę nie da się powstrzymać. Musiałbym być chyba gejem, żeby przejść koło ciebie obojętnie. – Jego słowa sprawiają, że chce zapaść się pod ziemię w tym właśnie momencie. Nie powiem jego słowa zabolały mnie bo czuję do niego coś więcej, ale z drugiej strony przyznał, że jestem ładna prawda? – A dla ciebie? Czym to wszystko było dla ciebie?

- Tylko zabawa, nic nieznacząca zabawa. – Powiedziałam jednym tchem. – Przepraszam, boli mnie głowa, pójdę się położyć. – Czułam jak w moich oczach zaczynają zbierać się łzy, a nie mogłam pokazać tego Leonowi. Czym prędzej wzięłam swoją torebkę i wyszłam z salonu. Po chwili znalazłam się w swoim pokoju. Zamknęłam drzwi i osunęłam się po ścianie tak, że znalazłam się na podłodze. Schowałam moją twarz w dłonie, podkuliłam kolana i zaczęłam płakać. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nawet nie mogę być na niego zła, ani się wściekać, bo on nie wie nic o tym co ja do niego czuję. Przecież nie powiem mu teraz, że się w nim zakochałam po tym co przed chwilą od niego usłyszałam.

      Po paru godzinach spędzonych w samotności zdecydowałam, że czas się ogarnąć i wyjść do ludzi. Co prawda jest już dość późno, a jutro szkoła, ale nie martwcie się nie będę balować. Przejdę się tylko na spacer do parku. Zeszłam po schodach, a na dole w jadalni natknęłam się na Leona jedzącego kanapki. Pięknie jeszcze jego było mi trzeba. Mam ochotę od niego odpocząć. Na szczęście został jeszcze tylko tydzień szkoły i rozpoczynają się wakacje. W tedy nie będę musiała widywać go tak często jak teraz. Całe dnie będę mogła przesiadywać poza domem. Po co ja się pchałam na tą głupią wymianę. W pewnym sensie zostałam do niej zmuszona, ale mogłam postawić na swoim i zostać w domu. Teraz muszę się jakoś przemęczyć. Został mi miesiąc i na dzień dzisiejszy nie zamierzam jej przedłużać.

- Zjesz ze mną? – Spytał się łagodnym głosem. Teraz muszę udawać, że wszystko jest dobrze. Po prostu świetnie. Dlaczego los musiał mnie tak pokarać.

- Nie dzięki. Idę się przejść. – Uśmiechnęłam się do niego i szybko poszłam w stronę drzwi.

- Poczekaj! Idę z tobą. – Jeszcze czego.

- Wiesz wolałabym sama. – Cały czas na mojej twarzy gościł udawany uśmiech.

- Ale ja cię samej nie puszczę o te godzinie. Nawet nie ma mowy. – Teraz to taki opiekuńczy tak? I co ja mam teraz zrobić?

- Nie jestem już małą dziewczynką, nie musisz się mną opiekować dwadzieścia cztery godziny na dobę!

- Ale ja nie chcę, żeby ci się coś stało! Nie rozumiesz tego? – Oboje podnieśliśmy na siebie głosy i już wiem, że ta kłótnia nie skończy się dobrze.

- Teraz zrobiłeś się taki opiekuńczy, kochany i troskliwy tak!? A nie pomyślałeś o tym wcześniej?

- O czym ty do cholery mówisz?!

- O naszej wcześniejszej rozmowie! Nie myślałeś, że twoje słowa mogą mnie zaboleć?

- O co ci chodzi? Jaka rozmowa?

- No zastanów się dobrze. – Nie hamowałam już łez. Słone krople lały mi się strumieniami po policzkach. W pewnej chwili jego wyraz twarzy zmienił się. Tak jakby złagodniał. Czyli zrozumiał o co mi chodzi.

- Violu…

- Nie mów nic do mnie! – Wróciłam się do mojego pokoju. Przekręciłam srebrny klucz znajdujący się w drewnianych drzwiach. Po raz kolejny dzisiejszego dnia jestem w takiej samej sytuacji. Siedzę sama w swoim pokoju i płaczę. Nie jestem w stanie już dłużej dusić w sobie tych emocji. Po chwili usłyszałam ciche pukanie.

- Violetta przepraszam. Nie chciałem. 

- Odejdź. Nie chcę z tobą rozmawiać. – Mój głos był ledwo słyszalny przez ten szloch.

- Nie pójdę do puki mnie nie wysłuchasz.

- No to jeszcze sobie tutaj posiedzisz. – Nie zamierzam dać mu za wygraną.

     Po chwili postanowiłam wziąć się w garść. Wstałam z podłogi i przebrałam się w piżamę.  Na szczęście miałam w pokoju płyn, którym mogłam zmyć resztki mojego rozmazanego makijażu. Co jakiś czas słyszałam stukanie w drzwi, albo słowo przepraszam powtarzane w kółko i w kółko. Nie postanowiłam odpuszczać tylko zgasiłam światło i poszłam spać.

***

        Rano obudziły mnie pierwsze promienie słońca. Z tego wszystkiego zapomniałam wczoraj zasłonić zasłon. Spojrzałam na zegarek i uznałam, ze nie muszę się spieszyć bo jest jeszcze wcześnie. Wzięłam z szafy ubranie i podeszłam do drzwi. Kiedy otworzyłam drzwi, czekało tam na mnie nie małe zaskoczenie.

- Leon co ty tutaj robisz?! – Chłopak dosłownie wpadł do pokoju. Musiał siedzieć oparty o drzwi. Po jego minie było widać, że jest lekko skołowany zaistniałą sytuacją, ale to ja jestem bardziej zdziwiona i zaskoczona. To on siedział przed moim pokojem nie wiadomo po co. Widziałam, ze już miał coś powiedzieć, ale cały czas miałam przed oczami wczorajsze wydarzenia, które do najprzyjemniejszych nie należały i właśnie przez to ode chciało mi się z nim rozmawiać, a nawet go słuchać. Wyminęłam, więc go szybko w drzwiach i zamknęłam się w łazience.

     Szykując się miałam trochę czasu do pomyślenia. Jedna rzecz nie daje mi jednak spokoju. No bo okej mogę domyślać się dlaczego tam siedział, choć to i tak są moje przypuszczenia, ale czy siedział tam naprawdę całą noc, czy tylko przyszedł tu znowu rano. Po pewnym czasie byłam już gotowa i wyszłam z pomieszczenia. Schodziłam ze schodów, ale kiedy byłam już prawie na samym dole usłyszałam rozmowę Lisy i Jerrego. Postanowiłam zatrzymać się na chwilę. Wiem, że nie powinnam podsłuchiwać, ale coś mnie do tego podkusiło.

- Rozumiesz to, Leon siedział całą noc przed pokojem Violetty. Chciałam spytać się co on tam robi, ale nie miałam serca go budzić bo widać było, że mocno spał. – Właśnie w tym momencie Lisa odpowiedziała na moje wcześniejsze pytanie.

*****************

2/7. Mam nadzieję, ze podoba wam się to, że rozdziały są codziennie. 

Kinga:)